|
PADERBORN, 24 januari 2013, de eerste Pallas-Wisdom Walk
nadat we vanaf de parkeerplaats de straat daar zo inliepen kwamen we al weer kleurige kunst tegen op een electriciteitskastje
we liepen naar de "Altstadt" en de Dom
ergens in dit vakwerkstraatje bevond zich een soort van wereldwinkel waar ze biologische Bonita koffie serveerden, en die was heerlijk, een verademing na de Duitse koffies die we al gehad hadden, dus toen konden we naar de Dom
we zien er een hele waterwandeling en vanwege het snelle stromen van de Pader (die hier ontspringt) was het water niet bevroren
helaas stond de auto te ver weg met onze lege plastic flessen om heilig bronwater te tappen dat hier rijkelijk stroomde
dan gaan we aan de wandel, rechts het poortje door
het stromende water begeleidt ons van alle kanten
links een Kulturdenkmal, ik zie Pallas in het beeld, rechts een Naturdenkmal, een boom!
en nog een fraai getekende boom
we hoefden het bankje niet eens schoon te maken.
het keek uit op een mooi waterrad waar alle stroompjes links en rechts bij elkaar kwamen om onder een huis door te gaan en de rivier de Pader te vormen, de Pallas-ader dus.
er gebeurde iets bij dat kruis, ik was geloof ik de weg kwijt maar M1 opeens niet langer, ik moet er even mijn solaaraantekeningen voor op na kijken:-)
onlangs was ik er achter gekomen dat het wondermiddel Toxiloges in Duitsland nog gewoon te koop is, het is een homeopathisch middel (druppels) tegen verkoudheid, waardoor je gegarandeerd binnen drie dagen van je verkoudheid af bent. Maar helaas pindakaas, bij apotheek nummer 1 hadden ze geen voorraad.
we wandelen maar eens verder langs de Pader, linkerfoto heenweg, rechterfoto terugweg met een onbestemd beeld, we konden niet eens zien of het een vrouw of een man was
wat een mooi winters beeld he? Net een foto uit de oude doos, rechts; we besluiten terug te gaan naar de auto en een natuurgebied op te zoeken in de buurt: de volgende wandeling.
Deel 2 van onze Belgische positivo ingestuurd door A te R: http://www.awake-academy.com/succes_zonder_zorgen/ (let op: het linkerglas is het denken van Pallas, het rechter glas met het groene goedje het denken van Mercurius:-) On either side of the river lie
Long fields of barley and of rye, That clothe the world and meet the sky; And thro' the field the road run by To many-towered Camelot; And up and down the people go, Gazing where the lilies blow Round an island there below, The island of Shalott. Willows whiten, aspens quiver, Little breezes dusk and shiver Thro' the wave that runs for ever By the island in the river Flowing down to Camelot. Four grey walls, and four grey towers, Overlook a space of flowers, And the silent isle imbowers The Lady of Shalott. Only reapers, reaping early, In among the bearded barley Hear a song that echoes cheerly From the river winding clearly Down to tower'd Camelot; And by the moon the reaper weary, Piling sheaves in uplands airy, Listening, whispers "'tis the fairy The Lady of Shalott." There she weaves by night and day A magic web with colours gay, She has heard a whisper say, A curse is on her if she stay To look down to Camelot. She knows not what the curse may be, And so she weaveth steadily, And little other care hath she, The Lady of Shalott. And moving through a mirror clear That hangs before her all the year, Shadows of the world appear. There she sees the highway near Winding down to Camelot; And sometimes thro' the mirror blue The Knights come riding two and two. She hath no loyal Knight and true, The Lady Of Shalott. But in her web she still delights To weave the mirror's magic sights, For often thro' the silent nights A funeral, with plumes and lights And music, went to Camelot; Or when the Moon was overhead, Came two young lovers lately wed. "I am half sick of shadows," said The Lady Of Shalott. A bow-shot from her bower-eaves, He rode between the barley sheaves, The sun came dazzling thro' the leaves, And flamed upon the brazen greaves Of bold Sir Lancelot. A red-cross knight for ever kneel'd To a lady in his shield, That sparkled on the yellow field, Beside remote Shalott. His broad clear brow in sunlight glow'd; On burnish'd hooves his war-horse trode; From underneath his helmet flow'd His coal-black curls as on he rode, As he rode back to Camelot. From the bank and from the river he flashed into the crystal mirror, "Tirra Lirra," by the river Sang Sir Lancelot. She left the web, she left the loom, She made three paces taro' the room, She saw the water-lily bloom, She saw the helmet and the plume, She looked down to Camelot. Out flew the web and floated wide; The mirror cracked from side to side; "The curse is come upon me," cried The Lady of Shalott. In the stormy east-wind straining, The pale yellow woods were waning, The broad stream in his banks complaining. Heavily the low sky raining Over towered Camelot; Down she came and found a boat Beneath a willow left afloat, And round about the prow she wrote The Lady of Shalott And down the river's dim expanse Like some bold seer in a trance, Seeing all his own mischance - With a glassy countenance Did she look to Camelot. And at the closing of the day She loosed the chain and down she lay; The broad stream bore her far away, The Lady of Shalott. Heard a carol, mournful, holy, Chanted loudly, chanted lowly, Till her blood was frozen slowly, And her eyes were darkened wholly, Turn'd to towered Camelot. For ere she reach'd upon the tide The first house by the water-side, Singing in her song she died, The Lady of Shalott. Under tower and balcony, By garden-wall and gallery, A gleaming shape she floated by, Dead-pale between the houses high, Silent into Camelot. Out upon the wharfs they came, Knight and Burgher, Lord and Dame, And round the prow they read her name, The Lady of Shalott. Who is this? And what is here? And in the lighted palace near Died the sound of royal cheer; And they crossed themselves for fear, All the Knights at Camelot; But Lancelot mused a little space He said, "She has a lovely face; God in his mercy lend her grace, The Lady of Shalott." |
.
.
.
